21-go lipca 1973 roku po raz pierwszy w powojennej Polsce wprowadzono tzw. wolną sobotę. Był to okres, w którym coraz większą popularnością cieszyły się potańcówki zwane potocznie „dancingami”. Młodzi ludzie tańcząc, bawiąc się i pijąc mogli zapomnieć o rozterkach dnia codziennego. A czy na dancing można było pójść w Słubicach? Pewnie! I to jeszcze na jaki!

Już rok później w naszym mieście pojawił się Lubusz– elegancki lokal i restauracja w jednym. Do tego orkiestra pod kierownictwem Henryka Weisera, sala taneczna i świetna kuchnia. Tuż obok zaś kawiarnia a nawet delikatesy! Nic zatem dziwnego, że niemal każdy chciał tutaj bywać. Lokal uchodził za jeden z najbardziej ekskluzywnych w okolicy i taki też w rzeczywistości był.

„Można było partnerce poszeptać do uszka”

W Lubuszu hucznie świętowano sylwestry, w ścianach lokalu odbywały się również różnego rodzaju imprezy zakładowe, ale to przede wszystkim sobotnie dancingi są do dziś wspominane przez naszych mieszkańców. Starsi podkreślają, że niegdyś bawiono się inaczej. Pójście na dancing było okazją, aby spotkać się ze znajomymi, porozmawiać, zaś w tańcu przytulić dziewczynę do serca i „wyszeptać jej czułe słówko do uszka”. „Nie to co dziś, proszę pana!”

Ale można było też „wyłapać”

Oczywiście przy okazji różnorakich imprez i potańcówek nie mogło zabraknąć alkoholu. Wybór nie był tak szeroki jak współcześnie, dlatego przy stole biesiadnicy raczyli się najczęściej „czystą”, choć oczywiście nie tylko. Procenty naturalnie dawały czasem o sobie znać- „Owszem, zdarzało, że ktoś zasnął pod stołem. Bywało, że przyłapaliśmy w kącie jakąś parę w chwili miłosnego uniesienia. Zdarzało się również, że ktoś kogoś zaczepił, powiedział jedno słowo za dużo i wtedy można było wyłapać. Były to jednak sytuacje raczej incydentalne. W każdym razie nie była to norma, jak miało to miejsce później na tutejszych dyskotekach.”

A skoro o dyskotekach mowa…

W latach 90 miejsce Lubusza zastąpiła m.in. dyskoteka Copacabana. O ile wcześniejszy lokal mógł uchodzić za miejsce romantycznych dancingów, o tyle ze popularną w swoim czasie „Copą” ciągnęła się niekoniecznie najlepsza sława. Z jednej strony dyskotekę odwiedzali znani na arenie krajowej artyści (np. Hemp Gru w 2004 roku), a z drugiej stałymi bywalcami były często bardzo młode osoby, które na co dzień uczęszczały np. do gimnazjum. Wiele z tych imprez kończyło się zresztą rozróbami, bójkami i awanturami- „Mieszkam przy Mickiewicza od wielu lat. Przyznam, że gdy w końcu zamknęli tutejszą dyskotekę (2006 rok-  dop.red.) to odetchnęłam. Dla mnie to nie do pomyślenia, aby tak młode osoby, często wręcz dzieci piły na umór, a następnie przenosiły swoje frustracje na ulicę, wywracały śmietniki i wrzeszczały po nocach. No i te młode dziewczęta. Często zupełnie pijane, niemal roznegliżowane. Może się pan śmiać, ale w moich czasach, gdy my chodziliśmy na tańce do Lubusza, to tego typu sytuacje były nie do wyobrażenia!”.

Nie tylko „Lubusz”

Wróćmy jeszcze na chwilę do czasów PRL, bo potańcówki organizowano nie tylko w Lubuszu. Wyszaleć można się było również w miejscu nazywanym potocznie „stodołą” (chodzi o dawną kawiarnię Irena), która znajdowała się „rzut kamieniem” dalej- a mianowicie w lokalizacji, w której mieścił się później bar Rondo (dziś Collegium Polonicum).

Kiedyś było inaczej

W zasadzie na każdym kroku starsi podkreślają, że dawne dancingi miały w przeciwieństwie do późniejszych dyskotek swój urok i klasę. Bawili się dorośli, zaś młodzież szkolna grzecznie pozostawała w domu. „Robotę” robiła też zawodowa orkiestra oraz odpowiedni klimat i elegancki strój (w końcu klient w krawacie jest mniej awanturujący się). Opinie, jak widać bywają różne, ale jedno jest pewne- kiedyś bawiono się po prostu inaczej…