Do tej pory na łamach naszego cyklu gościliśmy na obszarze gminy Ośno Lubuskie w sumie dwukrotnie. Wczesną wiosną był to Radachów, zaś nieco później również i Świniary. Tej jesieni zajrzymy natomiast do Połęcka- miejscowości, której dzieje sięgają przynajmniej XIII-tego stulecia, i która od niemal zawsze znajdowała się pod wpływem dużo większego Ośna.
Połęcko (przed wojną Polenzig) to niewielka, leżąca pośród pól i łąk wieś sołecka, którą zamieszkuje obecnie około trzystu mieszkańców. W jej dość bliskim sąsiedztwie znajduje się natomiast bardzo ciekawy akwen wodny, który znany jest szerzej jako jezioro Busko lub Starościńskie (leżące już jednak w granicach gminy Rzepin). Dlaczego zbiornik ten zasługuje na szczególne zainteresowanie? Przede wszystkim dlatego, iż jest to jedno z najbardziej dzikich i niedostępnych jezior w naszych okolicach. Próżno szukać w tych rejonach jakiejkolwiek większej infrastruktury turystycznej, aczkolwiek dla wędkarzy jest to miejsce niemalże wymarzone. Poniekąd w tym jednak tkwi urok jeziora oraz jego najbliższych okolic.
Z mroku dziejów
Jak się rzekło, początków osady w Połęcku należy upatrywać przynajmniej w XIII wieku. Warto zaznaczyć, że w średniowiecznych źródłach pisanych miejscowość ta występuje pod nazwą Polenzc, co należy tłumaczyć jako miejsce podmokłe oraz nizinne. Według historyków niemieckich początki osady związane są z okresem kolonizacji niemieckiej. Inne jednak przesłanki (w tym m.in. pierwotny układ wsi i pochodzenie nazwy) mogą sugerować słowiańskie korzenie omawianej dziś przez nas miejscowości. Dość szybko, bo już w XV-tym stuleciu Połęcko doczekało się kościoła, który następnie w XIX wieku został znacznie rozbudowany. Obiekt ten do dziś stanowi największy lokalny zabytek.
Piwne eldorado
W roku 1461 osada w Połęcku stała się oficjalnie własnością miasta Ośna. Warto nadmienić, że w zasadzie przez cały okres swego istnienia była to typowa wieś chłopska w obrębie, której nie powstał żaden majątek rycerski czy też szlachecki. W Połęcku zatem nie znajdziemy pozostałości po dawnych dworach, pałacach czy mauzoleach. Niemniej w dawnej wsi znajdował się inny ciekawy obiekt, a mianowicie… browar. Miejscowy piwowar potrafił tutaj wyprodukować do trzydziestu beczek złocistego trunku rocznie!
Administracyjne zawirowania
U progu drugiej wojny światowej w Połęcku istniały 74 gospodarstwa domowe, co czyniło ze wsi jedną z największych w regionie. Po roku 1945 miejscowość znalazła się w granicach gminy Ośno (wówczas jeszcze jako tzw. gromada), która wówczas formalnie przynależała do ówczesnego powiatu rzepińskiego. Po roku 1954 Połęcko należało do Gromadzkiej Rady Narodowej w Wystoku (również powiat rzepiński, później słubicki). Dopiero w latach 70. pod wpływem nacisków ze strony samych mieszkańców wieś ponownie włączono do gminy Ośno Lubuskie (tym razem w granicach powiatu sulęcińskiego). Rok 1975 przyniósł gruntowną reformę administracyjną w wyniku, której zlikwidowano powiaty. Dopiero po roku 1999 Połęcko znalazło się w granicach odrodzonego powiatu słubickiego.
ZDJĘCIE NAGŁÓWKOWE- Polenzig u progu XX-tego stulecia. Po prawej widoczny zabytkowy kościół pod wezwaniem św. Kazimierza
Wybrane źródła:
- „Kościoły Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Nasze Dziedzictwo”
- Lubuski Konserwator Zabytków
- osno.pl
