Pomiędzy ziemią lubuską a Śląskiem, czyli pozdrowienia z Drzeniowa

Jest taka miejscowość na mapie naszego powiatu, która położona jest w sposób wyjątkowy. Drzeniów, bo o nim mowa znajduje się bowiem na pograniczu historycznej ziemi lubuskiej oraz Śląska. Można spotkać się wręcz ze stwierdzeniami, że jest to pierwsza wieś leżąca historycznie już na Śląsku. Nie tylko jednak samo położenie powinno w tym przypadku budzić zainteresowanie historyka. Drzeniów to przede wszystkim niemal tysiąc lat długich i ciekawych dziejów, o których chcielibyśmy dziś Państwu w zarysie opowiedzieć.

Co ciekawe, również współcześnie Drzeniów (przed wojną Drehnow) znajduje się na pograniczu. Obecnie są to w końcu kresy powiatu słubickiego, ale w rzeczywistości bliżej stąd do Krosna niż do Słubic. Zresztą przez większą część swoich dziejów Drzeniów związany był bardziej Krosnem niż ze Słubicami. Warto zaznaczyć, że aż do roku 1999 było to województwo zielonogórskie i dopiero reforma administracyjna umieściła tę miejscowość w granicach powiatu słubickiego. Jeśli chodzi zaś o podstawowe dane statystyczno-geograficzne to warto zaznaczyć, że Drzeniów sam w sobie jest całkiem sporą wsią sołecką, którą obecnie zamieszkuje około czterystu mieszkańców. Do miejscowości najszybciej dotrzemy droga krajową numer 29, która przebiega od Słubic do Połupina. Niestety odcinek ten na trasie do Gęstowic zasłynął jako jeden z najbardziej niebezpiecznych w regionie. Fragment długiej prostej szosy zachęca do szybkiej jazdy, która niejednokrotnie kończyła się w tragiczny sposób…

Drzeniów na mapie. Na trasie Drzeniów-Gęstowice warto zachować szczególną ostrożność

Dług Kazimierza Jagiellończyka

virtualnetia.com - projektowanie i tworzenie stron WWW

Pierwsze udokumentowane wzmianki dotyczące osady w Drzeniowie pochodzą z początków XIV wieku, a więc z okresu gdy miejscowość ta znajdowała się sferze wpływów biskupa poznańskiego (a co za tym dalej idzie również i w sferze wpływów piastowskich). Nie ulega jednak większej wątpliwości, że osadnictwo w tym miejscu musiało istnieć już dużo wcześniej. Początków Drzeniowa należy upatrywać zatem jeszcze w czasach, gdy obszary te zamieszkiwały plemiona słowiańskie. W zasadzie przez większą część średniowiecza miejscowość ta stanowiła tak naprawdę typową osadę rycerską. Przykładowo w XV wieku Drzeniów (wówczas przypuszczalnie Drenow) znajdował się w we władzy m.in. rodu von Lӧben. Stulecie później wieś stanowiła natomiast własność kanclerza von Beneckendorf, zaś następnie familii von Dechen. Co ciekawe, ze średniowieczną historią osady związany jest jeszcze jeden -nazwijmy to- polski akcent. Według zachowanych dokumentów w końcówce XV wieku w Drzeniowie zamieszkiwał niejaki Krzysztof Melthicz. Ze źródeł wiemy, że jego dłużnikiem był sam król Kazimierz Jagiellończyk, który zalegał drzenieckiemu rycerzowi kwotę trzystu dukatów!

Kościół ze średniowieczną metryką

Zostańmy jeszcze na chwilkę w wiekach średnich, gdyż już na XIII wiek datuje się pierwszą chrześcijańską świątynię w Drzeniowie. Ten pierwszy kościółek był przypuszczalnie prostą, drewnianą konstrukcją, która trzy stulecia później ustąpiła miejsca nowemu kościołowi- tym razem murowanemu. Wiemy, że jednym z pierwszych tutejszych pastorów był niejaki Johann Materne. Mówimy tutaj zatem już o czasach reformacji. Co bardzo intersujące, znamy również nazwiska innych pastorów, którzy w murach tej świątyni odprawiali nabożeństwa. Od roku 1546 do roku 1779 byli to obok wspomnianego Materne m.in. Albertus, Eucharius, Schmollius, Triebeskorn, Meißner, Titius, Andreä, Warmborn, Hartmann, Prenzlow, Leonhardi, Student, Puche, Wendland, Stein, Teichmann oraz Klette. Znajomość tych nazwisk daje nam niewątpliwie bliższą możliwość obcowania z historią. W XIX-tym stuleciu kościół rozbudowano dodając do jego ogólnej bryły choćby zakrystię. Obecnie gmach świątyni znajduje się pod ochroną konserwatora zabytków.

Drzeniowskie Panta Rhei

Drzeniów to niestety kolejny smutny przykład, który potwierdza regułę, iż wszystko przemija. W przypadku omawianej dziś miejscowości trzeba zatem wspomnieć o tutejszym zespole pałacowym oraz fascynującym miejscowym mauzoleum. Ten pierwszy powstał jeszcze w XVIII wieku, ale niestety do dotrwał w pełni do naszych czasów. Umiejscowiony w zespole parkowym pałac w ostateczności rozebrano w późnych latach 70. XX wieku. Dużo lepszy los nie spotkał mauzoleum, którego ruiny w dalszym ciągu można oglądać w miejscowych zaroślach. Pytanie oczywiście czy obie te perełki musiały przepaść? W naszym regionie bardzo mało pozostało po tego typu założeniach, bo przecież w tym samym duchu można mówić chociażby o nieistniejącym już pałacu w Cybince czy np. w Gajcu. Szkoda…