Najbliższy nam land (czyli tzw. niemiecki kraj związkowy) może poszczycić się długą i ciekawą historią. Mało kto jednak wie, iż swoimi korzeniami sięga on czasów dawnej słowiańszczyzny, zaś sama geneza jego nazwy odwołuje się wprost do jednej z lokalnych potężnych słowiańskich twierdz.
We wczesnym średniowieczu obszary m.in dzisiejszych wschodnich Niemiec zamieszkiwane były przez liczne słowiańskie plemiona spośród, których część wchodziła w skład tzw. Związku Wieleckiego. Jednym ze szczepów, który z Wieletami bardzo ściśle współdziałał byli Stodoranie, którzy zamieszkiwali tereny dorzecza Sprewy oraz Haweli. Od końca X wieku aż do połowy XII-tego stulecia plemię to odgrywało niezwykle istotną rolę na mapie wczesnośredniowiecznej zachodniej słowiańszczyzny. Centralnym zaś ośrodkiem tej dawnej społeczności była twierdza zwana Braniborem, której historia sięgała początków VIII wieku.
Niewątpliwie gród ten utrzymywał bardzo bliskie relacje handlowe z naszym nadodrzańskim Lubuszem, jak i również głównymi ośrodkami wczesnego państwa Piastów (m.in. Poznaniem i Gnieznem). Na jego obszarze kwitło ponadto rzemiosło, produkcja szkła, zaś w najbliższych okolicach rozwijało się rolnictwo, jak i również rybołówstwo.
W XII wieku twierdza została jednak ostatecznie podbita przez księcia askańskiego Albrechta Niedźwiedzia, co też położyło kres panowaniu słowiańskiemu na tych obszarach. Od tego momentu nazwa „Branibór” zaczęła niejako odchodzić „do lamusa”, zaś coraz częściej na warownię mówiono „Brandenburg”. Z czasem również i okoliczne ziemie zaczęto nazwać „Brandenburgią”…
